Tuesday, September 11, 2018

सोनाबाई

धनगर वाड्याच्या बोळातनं वळसा घालून थोडंसं पुढं गेलं की एका उंचवट्यावर एक पडकं घर दिसतं. घराचं निम्मंअर्ध आडं आता खाली निसटलय. भिंतींनी केव्हाच धर सोडलीय. भिंतीतल्या चार-दोन तुळ्या मात्र अजून तग धरून आहेत. एकेकाळी त्या तुळ्यावर लिहिलेली ठळक अक्षरे आता पुसून गेलीत. घराच्या पडक्या भिंतीवर पावसाळ्यात हिरव्यागार गवतांचे झुपकेच्या झुबके उगवलेले दिसतात. गार वारं सुटलं कि वाऱ्यासोबत तेही डुलू लागतात. त्यावर धनगर वाड्यातली शेरडं करडं कधी कधी उड्या मारत हिंडताना दिसतात. आत पडक्या भिंतीचा आडोसा धरून एक व्यालेली फिरस्ती कुत्री तिच्या चार पाच काळ्या पांढऱ्या पिलांना थानाला लावून डोळे मिठून सुस्त पडलेली दिसते. एकेकाळी हे घर धन धान्याने आणि सुबत्तेने भरलेले असायचे. त्या घरात राहणारी खमकी बाई आयुष्यभर टेचात जगली. 

पूर्ण कथा वाचा पुस्तक रुपात.....


©ज्ञानदेव पोळ


1 comment: