श्वास थांबलेला वाडा

त्या वेळी वैतागून मी स्वतःला वाड्यात कोंडून घेतले. अंधारात प्रचंड रडून घेतले. अगदी डोळे सुजेपर्यंत. मग मोठ्याने हसून घेतले. अगदी जोरजोरात. इतके मोठ्याने हसून घेतले कि वाड्याच्या भिंती सुद्धा बुडापासून हलल्या असतील. अगदीच सांगायचं तर वाड्याच्या जन्मापासून इतकं कोण हसलं नसेल. पण हे हसणं रडणं शेवटचं. येथून पुढं भागूबाई सारखं कधीही रडायचं नाही. असा मनाचा अगदी ठाम निर्णय घेतला. 

पूर्ण कथा वाचा लवकरच पुस्तक रुपात.....