पुसातल्या जत्रत
वाडीच्या देवीसमोर साठलेलं ज्वारीचं पीठ पुज्याऱ्यानं ओट्यात
घातल्यावर अंधार पडायला ओढा ओलांडून घरी पोहचलेली वस्तीवरची
भागूबाई गडबडीनं चुलीला लागली. अन वरचा सुतळीच्या वातीचा दिवा पेटवत
शेजारची पिशवी हुडकत पदराला बिलगलेल्या दोन लहान हडकुळ्या लेकरांना ती
एवढंच म्हणाली, "साठलं तर देवीसमोरचं किलोभर खारीक खोबरं तुम्हासनी रतीबाला
देतो म्हणालेत पुजारी काका."
नमस्कार मित्रहो, मी ज्ञानदेव पोळ, मातीतून निघून शहरात रुजलेला. कधीतरी पाहिलेले, जगलेले अनुभव अलगद स्क्रीनवर उमटवणारा मी...देशाच्या नेत्रदीपक विकासाची गाडी मेक इन इंडिया, डिजिटल इंडिया अशा क्रमाने धावणार असल्याची स्वप्न दिसू लागली आहेत. पण या साऱ्यात खेड्यातल्या मातीत जगणारा माणूस कुठे आहे? खरच त्याचं जगणं बदललं का? की तो आहे तेथेच आहे? या ब्लॉगच्या माध्यमातून तोच माणूस उचलून त्याच्या वास्तव जगण्यासहित या आभासी स्क्रीनवर चिकटविण्याचा प्रामाणिक केलेला हा छोटासा प्रयत्न...!!!
Saturday, April 15, 2017
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment