वादळवारा

कुळवट झालेल्या वावरातल्या सड-काशीच्या दोन पाती कडंला लावून पुतळा म्हातारी आंब्याच्या बुडाला सावलीत येवून टेकली. उन्हाची दुरपर्यंत नुसती खाई पसरली होती. बिरोबाच्या माळाकडचा डोंगर उघडा बोडका दिसत होता. त्याच्या डोक्यावर असलेली पवन चक्क्याची पाती हळूच घोंगावणाऱ्या वाऱ्याच्या झुळकेनं हलताना दिसत होती. डोंगराच्या खालच्या अंगाला एक मेंढरांचा कळप उन्हांत चाऱ्यासाठी सैरावैरा पळत होता. खालच्या गाडं रस्त्यानं एक बाईमाणूस डोक्यावर पाटी घेवून वाट तुडवीत जवळ येताना दिसत होतं. वाहत येणाऱ्या उन्हाच्या गरम झळा हळुवार वाऱ्यासोबत म्हातारीच्या अंगावर येऊन धड़कत होत्या. ऊन वरन नुसतं आग पाखड़त होतं. बसल्याजागी म्हातारीचं अंग भट्टीगत आतून शिजून निघत होतं. ती अंगावरच्या पदरानं काही काळ अंगावर वारा घेत तशीच बसून राहिली. घामानं सार अंगच पाझरुन निघत होतं. चैन पड़ेना म्हणून आंब्याच्या बुडातनं ती उठली. अन तालीच्या पलीकडे असलेल्या खोपटात शिरली. खोपीच्या वाशाला लोंबकणाऱ्या फडक्यानं तिनं तोंडावरचा घाम पुसला. आणि कोपऱ्यातला डेरा वाकडा करून पाणी मडक्यात ओतून घटा घटा प्याली. इतक्यात मघाशी दूर डोंगरकडच्या रस्त्यानं डोक्यावर पाटी घेवून पळशीचा बाजार करून आलेली धनगराची कांता तालीवरून खाली उतरत म्हणाली,

पूर्ण कथा वाचा लवकरच पुस्तक रुपात.....